Eindelijk nog eens een teken van leven

Hi daar op het noordelijk halfrond van onze aardkloot,


Na bijna een maand van blogstilte heb ik weer tijd en zin :-/ gevonden om nog eens iets neer te pennen. Nieuwe poging en een nieuwe blog op een andere gebruiksvriendelijkere site. Tijdens mijn laatste berichten uit Bolivia had ik veel problemen met de computer en de blog (na uur typen was alles weg en dergelijke). Resultaat: geen zin meer om daar verder mee te gaan. Maar ik heb me herpakt :-)


Sinds de laatste blog (over Cuzco) heb ik weer veel meegemaakt. Wat had je anders gedacht, reizen door Bolivia is op zich al een avontuur.


Ik zal alvast proberen een eerste en korte update te geven van mijn Boliviaanse ervaringen.



Het begon al aan de grens Peru-Bolivia. Zoals je weet (of niet) kreeg ik na de diefstal in Lima een nieuw paspoort van de Belgische ambassade. Ik herinner me nog dat de vriendelijke dame van de ambassade zei dat ik naar de immigratiedienst van Peru moest gaan. Maar de eigenzinnige (soms) Pieter dacht dat dat niet nodig was. Tot hij aan de grens kwam met Bolivia. Daar kwam ik te weten waarom ik die stempel nodig had.


Ik met mijn blanco paspoort naar de grenswacht van Peru: "Dag meneer, stempel graag". Hij: " Dag meneer, u kan geen stempel krijgen, u bent niet in Peru". Aap kwam uit de mouw, ik had geen entry stamp. Dus ik werd verondersteld niet in Peru te zijn. Volgens hem moest ik terug naar de eerste grote stad, Puno, drie uur daarvandaan. Ge ziet van hier dat ik dat natuurlijk niet wou doen. Na veel discussie (ideale manier om mijn spaans te oefenen), kwam meneer met een 'voor de hand liggende' oplossing. Ik kon een entry stempel krijgen mits een 'vergoeding' ( voor de goede verstaander: zonder betalingsbewijs dus ;-)). Dus heb ik al mijn peruaanse soles bij elkaar gescharreld (20 soles ipv de 50 die hij vroeg) en ze hem gegeven. Opgelost dacht ik. Later zal het tegendeel blijken.


Vol goede moed ging ik met mijn twee nieuwe stempels (twee maal 17 februari) naar de boliviaanse zijde. De meneertjes keken eens goed naar mijn nieuwe paspoort en zagen dat de data van Peru dezelfde waren. Was onmogelijk volgens hen. Gevolg. Hij liet me wachten al de anderen gewoon binnen konden gaan. Na 20min te hebben staan koekeloeren en afwachten wat de volgende fase zou brengen, riep de eerste wacht en zei dat ik naar zijn collega kon gaan. Samen naar een achterkamertje gegaan om er de zaken te bespreken. Hij wist dat ik betaald had in Peru, de vraag was alleen hoeveel. Ik zei 20 soles (+/- €5). "Ok", zei hij. Dat wordt hier dan $20. Zat niets anders op dan betalen. Dus dat deed ik dan ook braaf. Het geld verdween mooi in een van de lades van zijn bureau. Mooi verdiend drinkgeld.



Conclusie van dit alles, geld doet veel in sommige landen (zelfs in België ;-))


Nog waren de problemen niet over aan de grens. Na de paspoortproblemen, bleek mijn bus niet meer te rijden. Reden: blokkade van de lokale bevolking. Ruzie over de toegankelijkheid van de naburige scholen. Om hun eisen aan de overheid kracht bij te zetten, hadden ze alle wegen versperd met stenen en stammen. Zat niets anders op dan de bagage uit te laden, op mijn rug te laden om vervolgens als een ezel door de velden naar een toegankelijk kruispunt te wandelen alwaar we taxi konden nemen. Ik moet zeggen, het was een aangenaam en prachtig landschap daar op 3800m aan het Titicaca meer. Mijn binnenkomst in Bolivia werd dus iets avontuurlijker dan gepland. Ben er een ervaring rijker en €20 armer door :-).


Het eerste weekend in Bolivia heb ik op 3u van La Paz doorgebracht, meer bepaald in Oruro. Daar vindt ieder jaar het derde grootste carnaval van Zuid-Amerika. Indrukwekkend was het. Vanaf 11u 's morgens tot 5u 's morgens (zondag) passeerden er onafgebroken groepen met dansers, uitgedost in fantastsiche kostuums. Heb er de ganse dag naar zitten kijken, tot 2u 's nachts. Dan heb ik moeten plooien, te moe en teveel gedronken. Ge moet weten dat ik die twee dagen bij een lokale jonge familie verbleef en sliep. Van al hun vrienden en van hen zelf ook, kreeg ik continu bier toegeschoven. Gezelligheid, you know. En gezellig was het op de tribune. Tussen de pinten door hield ik me bezig met het gooien en ontwijken van waterballonnen. Dat is immers de traditie tijdens carnaval en de dagen ervoor. Iedereen, van jong tot oud, gooit waterballonnen en carnavalsschuim (spuitbussen) naar elkaar. Met als resultaat dat iedereen rondloopt met ponchos aan en zij die het niet doen worden kletsnat. En ik kan je verzekeren op 3600m hoogte met een strakke wind is het berekoud wanneer de zon niet schijnt en je nat bent.


Zoals ik al zei, ik heb enorm genoten van het carnaval en het samen optrekken met het lokale gezin. Ze waren zeer vriendelijk en hun kinderen waren gek en fantastisch. Na dag 1 was ik 'Tio' voor hen wat zoveel betekent als 'nonkel'


Terug in La Paz ben ik op zoek gegaan naar een volgende grote uitdaging. Die vond ik in de beklimming van de Huayna Potosi, een bergtop van 6088m. Niet de hoogste top van Bolivia maar toch hoog genoeg voor mij (althans toen nog).

Drie dagen zou ik in de bergen vertoeven, ik samen met mijn gids. De eerste dag was niet echt speciaal en was meer om te wennen aan het materiaal zoals de stijgijzers, de pikhouwel, de valhlem e.d. Heb mijn fysieke toestand getest op enkele verticale ijswanden. Ondanks de grote hoogte 4600m was die toestand bemoedigend. Volgende dag 3u verder geklommen naar 5100m (Campo Alto) waar we de avond afwachten om te gaan slapen. Het was er koud in de berghut. Geen verwarming, geen stromend water...De warmste plaats was in mijn donzen slaapzak (bestand tot -18 graden). Was nodig ook.
Om 18hr zijn we definitief onder de wol gekropen want 6,5hr later zouden we al weer opstaan om te starten met de klim. Zo geschiedde: 1u in de morgen vertrokken mijn gids en ik in het donker en in de sneeuw voor een tocht naar de top. 5hrs later en bijna bevroren vingers minder kwamen we aan op de top. De moeilijkheid lag in de hoogte, niet zozeer in de steile helling (hoewel die laatste van 30% was er bijna teveel aan). Na iedere 5 passen moest ik mijn adem terugvinden, alsof ik de 100m sprint gelopen en gewonnen had in 13sec. Een raar gevoel daar op grote hoogte, maar o zo mooi.
Afdalen was eigenlijk lastiger dan het klimmen. De climax is voorbij en de tocht naar beneden is niet altijd zonder risico's. Maar ik heb het gehaald en ben heelhuids kunnen afdalen. Op naar de 6500 of hoger denk ik nu al. Ook al weet ik nu maar al te goed dat het afzien wordt als je zoiets onderneemt.

Ga het voorlopig hierbij laten. De zon roept mij naar buiten :-). Doet ze hier elke dag trouwens...

De groeten daar in België en Nederland.

Tot de volgende (opnieuw op deze weblog bockie.blogspot.com)

Grtn vanuit Mendoza, Argentina

Pieter